Με αφορμή την εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» (14.10.2012) του Στ. Θεοδωράκη, δίνεται μια εξαίρετη ευκαιρία σε όλους εμάς να βρεθούμε πιο κοντά σε ένα πρόβλημα υπαρκτό, που ταλαιπωρεί αρκετούς νέους ανθρώπους, αυτό της νόσου της κυστικής ίνωσης.
Η ασθένεια αυτή, λοιπόν, θεωρείται η πιο θανατηφόρα κληρονομική ασθένεια της λευκής φυλής, καθώς τα ήδη υπάρχοντα φάρμακα δεν έχουν καταφέρει ακόμη να καλύψουν το ευρύ φάσμα των μεταλλάξεών της. Χαρακτηριστικά, το προσδόκιμο ζωής είναι 35 περίπου χρόνια για την Ευρώπη, ενώ για την Ελλάδα βρίσκεται λίγο πιο χαμηλά.
Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες στην εκπομπή την ίδιων των νέων παιδιών που πάσχουν από κυστική ίνωση και τα οποία σκιαγραφούν με έντονο τρόπο τα προσωπικά τους βιώματα, τις ανάγκες, τα όνειρα και τα συναισθήματά τους απέναντι στην ίδια τη ζωή και την πιθανότητα του θανάτου. Ωστόσο, παράλληλα αναφέρονται και στο ίδιο το σύστημα υγείας της χώρας και στα δεδομένα που επικρατούν όσον αφορά τις συνθήκες αντιμετώπισης της νόσου. ‘Έχοντας ως εφαλτήριο το γεγονός ότι στη χώρα μας, σύμφωνα με στατιστικές, ο μέσος όρος των κρατικών δαπανών για την υγεία βρίσκεται πολύ πιο κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε., προκύπτει μια γενικότερη αδυναμία του ελληνικού συστήματος υγείας μπροστά στο πρόβλημα. Υπάρχει δυσαναλογία ασθενών και κλινών στα νοσοκομεία, καθώς επίσης και έλλειψη αναπτυγμένων ιατρικών κέντρων για τους ενήλικες στις μεγάλες πόλεις της χώρας, πλην της Αθήνας. Εκτός αυτού, η ανεπάρκεια των φαρμάκων σε αρκετές περιπτώσεις επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Μπορούν επομένως να εξαχθούν συμπεράσματα από τον τρόπο που αντιμετωπίζει ένα κράτος, μια κοινωνία κάποια ασθένεια; Σίγουρα δεν είναι δύσκολο, καθώς είναι προφανές ότι ΚΑΙ ο τομέας της υγείας χωλαίνει στη χώρα μας και μάλιστα στις πλείστες των περιπτώσεων αδυνατεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες (ακόμα και η πιθανότητα μεταμοσχεύσεων είναι πολύ περιορισμένη). Το κράτος και οι χρόνιες δυσλειτουργίες του δεν έχουν «επιτρέψει» στο σύστημα υγείας να είναι πιο εύρυθμο και οι φορείς εξακολουθούν να αναλώνονται σε λανθασμένες και επιζήμιες πολιτικές. Μ’ αυτές τις τακτικές και την υποβάθμιση των τομέων της υγείας και της πρόνοιας, άτομα που δικαιούνται να τύχουν μιας μεταχείρισης ισάξιας ή έστω παραπλήσιας των νοσοκομειακών ιδρυμάτων της Δ. Ευρώπης, βλέπουν τις ζωές τους να τίθενται σε κίνδυνο. Προσπαθούν μέσα από το δικό τους προσωπικό αγώνα να αφυπνίσουν τα λιμνάζοντα μυαλά, για να ακουστεί η φωνή τους. Η ευαισθητοποίηση, λοιπόν, των φορέων κρίνεται απαραίτητη, ειδικότερα μετά και την προβολή τέτοιων εκπομπών που καταδεικνύουν τα προβλήματα.
Ας σεβαστούμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει και να δημιουργεί και ας εξαλείψουμε τα φαινόμενα που προκαλεί η έλλειψη ενδιαφέροντος.
Με λίγα λόγια, να δώσουμε ξανά πίσω στη ζωή τη χαμένη της αξία, να μάθουμε να την υπολογίζουμε με πιο σωστά και γνήσια μέτρα.
Ας μάθουμε ότι ο πολιτισμός κάθε χώρας και κάθε εποχής κρίνεται από τη σημασία και την αξία που δίνει στη ζωή.
Μαριλού Μπαλάσκα
Δείτε την Εκπομπή εδώ