Είναι πολλά, είναι διάφορα, είναι σκληρά, είναι μαλακά ,είναι εθιστικά ,είναι βλαβερά για την υγεία μας, είναι ναρκωτικά… Δεν ξέρω αν είναι η μεγαλύτερη μάστιγα των νέων αλλά σίγουρα είναι απ’ τις σοβαρότερες και πιο επικίνδυνες επιρροές που καταστρέφουν και παραγκωνίζουν τις ζωές μας…
Έρευνες έχουν δείξει πως όταν μία κοινωνία βυθίζεται στην κρίση τότε υπάρχει έξαρση της χρήσης ναρκωτικών, και δη των φθηνών. Αυτό σημαίνει πως οι χρήστες αναζητούν φθηνότερες λύσεις, δηλαδή ναρκωτικά χειρότερης ποιότητας, άρα και ακόμη πιο βλαβερά για τον οργανισμό. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως τον τελευταίο χρόνο έχει πλασαριστεί στα σοκάκια της Αθήνας μία νέα ουσία, ονομαζόμενη “σίσα” ,η οποία είναι εξευτελιστικά φθηνή (δύο έως τρία ευρώ η δόση) και έχει ως βασικό της συστατικό, άκουσον άκουσον, την μεθαμφεταμίνη και το υγρό μπαταρίας αυτοκινήτων(!!!) Οι επιπτώσεις στην υγεία του χρήστη είναι εξαιρετικά βλαβερές, και πολύ περισσότερο από άλλες γνωστές ουσίες! Και όλα αυτά υπό το βλέμμα του μνημονίου, στο οποίο αναφέρεται η περαιτέρω μείωση της κρατικής επιχορήγησης του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).
Προφανώς και δεν περιμένατε εμένα για να διαβάσετε πως τα ναρκωτικά είναι ένα καθημερινό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Ο βασικότερος λόγος που εμπνεύστηκα αυτό το άρθρο είναι ότι εμείς στο Οικονομικό της Νομικής, αλλά και οι άλλες σχολές του κέντρου, βιώνουμε καθημερινά τι σημαίνει εξαθλίωση ενός ανθρώπου από ναρκωτικές ουσίες έξω από το κτήριο της ΝΟΠΕ. Βλέπουμε δεκάδες ουσιαστικά άρρωστους ανθρώπους, κάθε μέρα λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο της Μασσαλίας, πεσμένοι στο έδαφος να φτιάχνονται και να βυθίζονται ολοένα σε αυτόν τον βούρκο. Μη μπορώντας να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, και γνωρίζοντας πως η βοήθεια της πολιτείας είναι μηδαμινή, βρίσκονται κατά δεκάδες στην ευρύτερη περιοχή της πρυτανείας και της σχολής μας. Πολλοί κοιμούνται στον πεζόδρομο και άλλοι περνάνε μία βόλτα να πάρουν την δόση τους και μετά να ξαναφύγουν. Οι συναλλαγές είναι ορατές από το κτήριο της ΝΟΠΕ ενώ πολλές φόρες οι χρήστες μαζί με τους έμπορους ναρκωτικών έρχονται σε σύγκρουση. Έχουμε δει άνθρωπο να ξεψυχάει στο παρκάκι της Μασσαλίας και χρήστες να παίρνουν την δόση τους μέσω των γενετικών τους οργάνων σε κοινή θέα!!!
Όλοι αυτοί βρίσκονται εκεί, σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο και με βάση της υπάρχουσας κατάστασης δημιουργούνται προβλήματα και στην υπόλοιπη κοινωνία της περιοχής. Τα μαθήματα της σχολή κρατάνε μέχρι το βράδυ και οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από αυτά τα σημεία, φοβούμενοι τυχών επιθέσεις, με αποτέλεσμα να κάνουν τον κύκλο για να πάνε στον προορισμό τους. Περπατώντας στον πεζόδρομό ακόμη και με το φως της μέρας υπάρχουν πεταμένες σύριγγες που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τρυπήσουν κάποιον.
Στην κυριολεξία έξω από την σχόλη μας υπάρχει τεράστιος υγειονομικός κίνδυνος !
Το παράδοξο-τραγελαφικό της υπόθεσης είναι πως αυτό το φαινόμενο εμφανίστηκε πριν δύο χρόνια(!) Πείτε με κακεντρεχή, πείτε με συνομωσιολόγο, πείτε με όπως θέλετε. Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό έκανα τον εξής συνειρμό. Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2011 όπου τότε ψηφίστηκε και το Ν. Διαμαντοπούλου το οποίο κατακερματίζει την παιδεία, και θίγει το θέμα του ασύλου. Όταν ψηφίστηκε, ο νόμος γέμισαν οι προαναφερθέντες χώροι με χρήστες, εθισμένους ανθρώπους και άτομα του υποκόσμου.
Και ρωτώ εγώ τώρα, γιατί πριν δυο χρόνια δεν υπήρχε κανένας χρήστης απαγορευμένων ουσιών έξω από την σχολή και κανένας διακινητής?
Γιατί δεν φροντίζονται όπως θα έπρεπε τα εξαρτημένα άτομα ?
Γιατί το παρασκηνιακό κράτος κάνει τα στραβά μάτια στους έμπορους συνάπτοντας συμφωνίες μαζί τους?
Γιατί να επιτρέπεται να υφίσταται το καρτέλ των ναρκωτικών δίπλα ακριβώς από τον χώρο εκπαίδευσής μας?
Πολλά, σοβαρά και απολύτως λογικά ερωτήματα τα οποία δυστυχώς δεν περνούν καμία ολοκληρωμένη απάντηση.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το θέμα είναι πως αυτό το φαινόμενο είναι ένα καθημερινό πρόβλημα των φοιτητών, των κατοίκων της περιοχής, των εργαζομένων αλλά και των ίδιων των άρρωστων ανθρώπων. Ανθρώπων που βλέπουν την ζωή τους να λιγοστεύει μέρα με την μέρα, επειδή η τύχη τους τα έφερε διαφορετικά. Και εάν θέλει η κυβέρνηση να ονομάζει το κράτος μας, κράτος πρόνοιας θα πρέπει όχι μόνο να το λέει, αλλά και να το αποδεικνύει καθημερινά για το καλό όλων.
Με το φτωχό μου το μυαλό…