Η Ημέρα της Γυναίκας, μία γιορτή μόνο για διασκέδαση; Ή είναι μία γιορτή που θα έπρεπε να κάνει όλες τις γυναίκες να σκεφτούν πως έχουν φτάσει εδώ που έφτασαν, με πολλούς αγώνες;
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που διεκδικούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθώς και δικαίωμα ψήφου. Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin, ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.
Οι σχέσεις των δύο φύλων δεν ήταν ανέκαθεν όπως οι σημερινές. Την προϊστορική εποχή η γυναίκα ήταν σε πρώτη θέση, γεγονός που συνεχίστηκε με φθίνοντες ρυθμούς στην πάροδο του χρόνου . Απόρροια αυτού είναι η αισθητή υποβίβασή της, με αποτέλεσμα από την αρχαιότητα μέχρι και πριν από λίγες δεκαετίες οι άνδρες να θεωρούν τις γυναίκες το ασθενές φύλο, να τις καταπιέζουν και να τις εκμεταλλεύονται. Το παγκόσμιο χάσμα μεταξύ των φύλων δε γεφυρώνεται παντού. Αν και στο 85% των χωρών έχουν βελτιωθεί οι γενικότερες συνθήκες για τις γυναίκες, υπάρχουν ακόμη χώρες όπου ηθικοπολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά ζητήματα καθιστούν, την αντρική υπεροχή, ως δεδομένη. Συγκεκριμένα, 127 χώρες δεν τιμωρούν το βιασμό εντός του γάμου, 61 χώρες στερούν από τις γυναίκες το δικαίωμα στην άμβλωση, ενώ παρατηρείται μια διαφορά από 10% ως 30% στους μισθούς των γυναικών σε σχέση με τους μισθούς των ανδρών.
Σήμερα, η θέση της γυναίκας αναμφισβήτητα έχει βελτιωθεί καθώς απέκτησε το δικαίωμα μόρφωσης, εργασίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων της. Διοργάνωσε το φεμινιστικό κίνημα και ο ρόλος της πλέον τείνει να εξισωθεί με το ρόλο του άντρα. Σε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, συναντάμε τις Ελληνίδες να αποκτούν δικαίωμα “εκλέγειν και εκλέγεσθαι” το 1952, τη νομοθετική κατοχύρωση της ισοτιμίας με τον άνδρα το 1982 και τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων το 1986. Τα δικαιώματα αυτά αποτελούν απαρχές του πολυδιάστατου χαρακτήρα της σύγχρονης γυναίκας, κάνοντας το ρόλο της, ζωτικής σημασίας για την κατά τ’ άλλα “ανδροκρατούμενη” κοινωνία. Ξεφεύγοντας από στερεότυπα που τη θέλουν αποκλειστικά ως μητέρα-σύζυγο-νοικοκυρά, μπαίνει δυναμικά στην αγορά εργασίας, κατακτά υψηλόβαθμες θέσεις, συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και καταρρίπτει κάθε αστικό μύθο περί αδυναμίας φύλου. Αναλυτικές μελέτες φανερώνουν τη συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων της γυναίκας, καθώς συνολικά, 186 χώρες έχουν επικυρώσει τη Συνθήκη για την εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης σε βάρος των γυναικών, 173 χώρες χορηγούν επίδομα μητρότητας, 139 διαθέτουν Σύνταγμα που εγγυάται την ισότητα των φύλων και 125 χαρακτηρίζουν παράνομη τη βία που υφίστανται οι γυναίκες εντός του γάμου από τους συζύγους τους.
Την ισοτιμία, ωστόσο, δε θα την φέρουν οι νόμοι, αλλά οι άνθρωποι. Παρά τη νομική κατάκτηση των δικαιωμάτων της, η γυναίκα εξακολουθεί να έρχεται αντιμέτωπη με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και κατάλοιπα σεξιστικής συμπεριφοράς. Όλο αυτό πηγάζει απ’ την έλλειψη ηθικών αξιών και σεβασμού. Παρατηρούνται ακόμη έντονα φαινόμενα βίας, κακομεταχείρισης και υποβάθμισης, τα οποία δεν ταιριάζουν σε εκσυγχρονισμένες κοινωνίες με δημοκρατικούς θεσμούς.
Ως ΠΑΣΠ Οικονομικού, αντιμετωπίζουμε το γυναικείο ζήτημα ως κοινωνικό πρόβλημα, ως μέρος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε άνισες κοινωνίες κι όχι ως διαμάχη φύλων. Για μας δε νοείται πρόοδος και ανανέωση της κοινωνίας χωρίς να περιλαμβάνει το κεφάλαιο που λέγεται ισοτιμία ανδρών και γυναικών. Πρόκειται για τις αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας και της ανθρώπινης κοινωνίας.