Η καθιέρωση της 25ης Νοεμβρίου, από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, το 1999, ως η Παγκόσμια Ημέρα εναντίον της βίας κατά των γυναικών, αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος και την αναγκαιότητα λήψης αποτελεσματικών μέτρων για την προστασία των γυναικών. Σκοπός της ημέρας είναι να ευαισθητοποιεί και να υπενθυμίζει ότι, ακόμα και στην εποχή μας, ακόμη και σε σύγχρονες κοινωνίες που όφειλαν να έχουν ήδη εξαλείψει το φαινόμενο αυτό, οι γυναίκες εξακολουθούν να πέφτουν θύματα ψυχολογικής, σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης και πολλές φορές επιλέγουν να σιωπούν. Είναι, δυστυχώς, ένα θέμα που συνεχίζει να αποτελεί θέμα ταμπού για όλες τις κοινωνίες.
Η βία κατά των γυναικών ίσως είναι η πιο διαδεδομένη και η πιο αποσιωπημένη μορφή βίας, σε όλο τον πλανήτη. Στην οικογένεια, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην εργασία, στο δρόμο, στα κυκλώματα εμπορίας, οι γυναίκες γίνονται δέκτες της ανδρικής πολύμορφης βίας, καθώς και της προκατάληψης ή της άγνοιας που αντιμετωπίζουν από τη ίδια τους την οικογένεια, αλλά και την κοινωνία στην οποία ανήκουν.
Η βία κατά των γυναικών, αλλά και των ανήλικων κοριτσιών, αποτελεί ένα πρόβλημα με πανδημικές διαστάσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο. Με βάση έρευνες και επίσημα στατιστικά στοιχεία, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των γυναικών (συγκεκριμένα το 36%, ενώ σε μερικές χώρες ξεπερνά το 70%) έχει υποστεί ψυχολογική, σωματική ή σεξουαλική βία, με δράστη το ανδρικό φύλο. Το συγκλονιστικό αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να έχουν προκληθεί περισσότεροι θάνατοι ή αναπηρίες λόγω αυτής, από ότι οι ασθένειες και τα τροχαία ατυχήματα αθροιστικά.
Η Ελλάδα, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση και ανήκει σε εκείνες τις χώρες όπου μία στις δύο γυναίκες, που δολοφονούνται κάθε χρόνο, είναι θύματα πρώην συντρόφων τους. Επίσης συντριπτική είναι η πλειοψηφία των γυναικών ως θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Συγκεκριμένα, το 68% των γυναικών, που υπέστησαν την οποιαδήποτε μορφή βίας, είναι έγγαμες.
Τι γίνεται όμως για όλα αυτά;
Στη χώρα μας, οι διατάξεις που έχουν κατατεθεί σχετικά με το θέμα, φιλοδοξούν να δώσουν λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα βίας. Δυστυχώς όμως, οι απαραίτητες υποστηρικτικές δομές και υπηρεσίες, στις οποίες μπορεί να καταφύγει μια γυναίκα που υφίσταται τη βία, απουσιάζουν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αποτελεί ο μεγάλος κίνδυνος, που αντιμετωπίζουν όσες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν και να ζητήσουν βοήθεια, μέχρι την έκδοση της απόφασης εναντίον του θύτη. Τα θύματα αναγκάζονται να συγκατοικήσουν με τον άνθρωπο που τους ασκεί την οποιαδήποτε μορφή βίας, λόγω έλλειψης κοινωνικών χώρων προστασίας.
Κάθε σύγχρονη κοινωνία, στην εποχή μας, έχει χρέος να ευαισθητοποιεί το κοινό, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και δράσεις, να προστατεύει και να καταπολεμά τη βία κατά του γυναικείου φύλου, ένα φαινόμενο που αποτελεί μία από τις σοβαρότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνωρίζεται διεθνώς ως έγκλημα.
Η βία κατά των γυναικών είναι η έκφραση της ιστορικά διαπιστωμένης ανισότητας στις σχέσεις ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών, που οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών και στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της ανάπτυξής τους. Έως και σήμερα – σε όλων των ειδών τις κοινωνίες, είτε ανεπτυγμένων, σύγχρονων, είτε όχι – δεν έχουν εξαλειφθεί τα στερεότυπα, οι κοινωνικές και πολιτιστικές αντιλήψεις και στάσεις ζωής, που καθιστούν τη βίαιη συμπεριφορά αποδεκτή. Ένα διαδεδομένο φαινόμενο σαν αυτό, δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών ή κοινωνικών τάξεων και δυστυχώς, όσο συνεχίζεται, είναι δύσκολο να μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστική πρόοδο προς την ισότητα, το σεβασμό, τη δημοκρατία.
Υψώνουμε τη φωνή της ισότητας. Μηδενική ανοχή σε φαινόμενα βίας και εκμετάλλευσης κατά των γυναικών.