Εκείνη η μέρα εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο μελανή σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Όλα ξεκίνησαν όταν ομάδα στρατιωτικών με ”μπροστάρηδες” τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στέλιο Παττακό και Νικόλαο Μακαρέζο κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα, καταλύοντας έτσι την Δημοκρατία και διαλύοντας το Σύνταγμα και τη Βουλή. Υπό τον φόβο της εισβολής των Σοβιετικών στη χώρα, τον εθνικό σπαραγμό και την οικονομική κατάρρευση, οι παραπάνω πραξικοπηματίες προέβησαν σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές που έπληξαν ανεπανόρθωτα την τότε κοινωνία. Στηριζόμενοι απόλυτα στις Η.Π.Α. και την CIA και έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι συνταγματάρχες τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου κατέλαβαν το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό ”Σχέδιο Προμηθεύς” με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προορίζονταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του σοβιετικού Στρατού. Ο Οδυσσέας Αγγελής (αντικαταστάτης του στρατηγού Γ. Σπαντιδάκη και έμπιστος του βασιλιά), στηριζόμενος στο νέο του αξίωμα, έδωσε εντολή στο Γ’ σώμα στρατού στην Θεσσαλονίκη να τεθεί σε εφαρμογή το προαναφερθέν σχέδιο σε ολόκληρη τη χώρα.
Σήμερα, 51 χρόνια μετά την 21 Απριλίου του 1967, οι οπαδοί της χούντας εμμένουν στα ίδια επιχειρήματα, δηλαδή στο επιχείρημα της δήθεν οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Εύκολα όμως ξεχνούν την καταπάτηση όλων των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, τις εξορίες, τους βασανισμούς και τους θανάτους αθώων πολιτών και το αποκορύφωμα των αυθαιρεσιών της χούντας, την εισβολή του τανκ στο ΕΜΠ στις 17 Νοέμβρη 1974.
Ας προχωρήσουμε όμως και στην οικονομική πλευρά των πραγμάτων του τότε, ως εν δυνάμει οικονομολόγοι. «Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερο» αξίωνε ο Γ. Παπαδόπουλος, που μείωσε τις καταναλωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ και επιτάχυνε τους ρυθμούς ανάπτυξης με συνεχόμενους δανεισμούς (πιο πολλούς από συστάσεως του ελληνικού κράτους συνολικά), υπερθερμαίνοντας την οικονομία με τραγικές συνέπειες στον πληθωρισμό και στο δημόσιο χρέος (μη διατηρήσιμο boom). Ενδεικτικά και αποδεδειγμένα, ενώ στην αρχή της 7ετίας η ανάπτυξη αυξάνονταν (1967: 5,7% 1968: 7,2%), στην συνέχεια μειώνονταν και μάλιστα με αύξοντα ρυθμό, δηλαδή υπήρχε υπανάπτυξη (1973: 8,1% 1974: -6.4%). Αυτό βέβαια ενισχύθηκε εξαιτίας της 1ης πετρελαϊκής κρίσης, λόγω της πλήρους πρόσδεσης της δραχμής στο αμερικανικό δολάριο, «επιτυχία» της δικτατορικής οικονομικής πολιτικής. Ο πληθωρισμός, μάλιστα, το 1973 έφθασε το 15,5% και το 1974 το 26,9%, ποσοστά μεγαλύτερα από χώρες με νόμισμα λιγότερο προσδεμένο στο δολάριο. Η ευημερία που υπόσχονταν η χούντα ήταν επίπλαστη και με πήλινα πόδια.
Πενήντα ένα χρόνια μετά, καταδικάζουμε απερίφραστα τις απάνθρωπες ενέργειες στις οποίες προέβη η χούντα. Καταδικάζουμε, επίσης, αυτούς που αναπολούν αυτές τις εποχές, αυτούς που εξυμνούν τη δικτατορία, που υψώνουν με περηφάνια τη σημαία με το σύμβολο της χούντας.
Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, οφείλει να παραγκωνίσει αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους «πατριώτες» και τις ακροδεξιές ιδέες, που προσβάλλουν τους ήρωες που βασανίστηκαν και τους αγωνιστές φοιτητές, που έδωσαν την ζωή τους, στον βωμό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, της ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ και την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.