Προς τιμήν της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του ενδοσχολικού εκφοβισμού και της ενδοσχολικής βίας – 6 Μαρτίου
Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης που επικρατεί στη χώρα μας, έχουν παρουσιαστεί, τα τελευταία χρόνια, αρκετά φαινόμενα ανθρωπιστικής παθογένειας. Ένα από τα πιο σημαντικά και σε μεγαλύτερο βαθμό εμφανιζόμενα περιστατικά, είναι η βία που λαμβάνει χώρα σε μικρογραφίες της κοινωνίας, όπως το σχολείο και το Πανεπιστήμιο. Το φαινόμενο αυτό, γνωστό και ως «bullying», αποτελεί κατά τους ειδήμονες ένα γεγονός, όχι μόνο υπαρκτό στη χώρα μας, αλλά και συνεχώς εντεινόμενο, το οποίο μάλιστα έχει αρχίσει να «γιγαντώνεται» μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Ένα πρόσφατο κρούσμα, τέτοιου είδους βίας, οδήγησε στον θάνατο του εικοσάχρονου φοιτητή από την Κρήτη. Μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει και αφορά έμμεσα, αλλά και άμεσα, όλο το Πανελλήνιο. Συγκεκριμένα, ο νεαρός αυτός φοιτητής έπεσε θύμα λεκτικής, σωματικής αλλά και ψυχολογικής βίας από ομάδα συμφοιτητών του στο ΤΕΙ Ιωαννίνων. Το σημαντικό σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι να αποδώσουμε άκριτα ευθύνες στους θύτες, αλλά να καταλάβουμε και να εμπεδώσουμε σαν κοινωνία, την ρίζα του προβλήματος και την προέλευση του.
Αυτό το παράδειγμα είναι ένα από τα πολλά τέτοιων γεγονότων, που αντικρίζει ο Έλληνας φοιτητής και μαθητής στα ελληνικά ιδρύματα και σχολεία. Παρόλο που, περιστατικά σαν αυτό, έχουν πάρει τεράστιες εκτάσεις, οι περισσότεροι σιωπούν και απλά παραμένουν θεατές γύρω από αυτά. Αρχικά το θύμα, ερχόμενο αντιμέτωπο με τον εκβιασμό και το φόβο, οδηγείται συνήθως στη λανθασμένη κίνηση του να σιωπήσει. Έτσι, δεν μπορεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζει να γίνει αντιληπτό από το κοντινό περιβάλλον γύρω του, με αποτέλεσμα να διανύει το «μαρτύριο» χωρίς βοήθεια. ‘Έπειτα, δύο από τους κύριους άξονες που οδηγούν στην έξαρση του φαινομένου, είναι το πρόβλημα της κοινωνικής ηθικής που δημιουργείται από την έλλειψη παιδείας ορισμένων, σε συνδυασμό με την μηδαμινή ενημέρωση γύρω από το θέμα και τις συνέπειες αυτού. Όλα τα παραπάνω έχουν, δυστυχώς, σαν αποτέλεσμα, να μην υπάρχει η απαιτούμενη στήριξη των θυμάτων, κάνοντας δυσκολότερη την ψυχολογική αποκατάστασή τους, αλλά και την ορθότερη ένταξη πίσω στη κοινωνική ζωή.
Οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε πως αποτελεί μείζον θέμα για την κοινωνία, η οποία έχει χρέος να ευαισθητοποιηθεί πάνω στο ζήτημα και κυρίως να υπολογίσει ότι το πρόβλημα ξεκινάει και καταλήγει σε νέους ανθρώπους, τους οποίους και πρέπει να προφυλάξει. Η πλέον ορθολογική λύση για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι να δημιουργηθούν ομάδες υποστήριξης, κυρίως από – άρτια εκπαιδευμένους πάνω στον τομέα – ψυχολόγους και καθηγητές, ώστε να θεραπεύσουν τις υπάρχουσες «πληγές» στο εκάστοτε θύμα.
Όταν τα γρανάζια μιας ισορροπημένης κοινωνίας δεν λειτουργούν ομαλά, φαινόμενα όπως το bullying, με εκρήξεις φασισμού, θα διαπράττονται σε οποιοδήποτε χώρο. Άνθρωποι που δεν αντέχουν τη διαφορετικότητα και δεν μπορούν ώριμα να σκεφτούν και να δράσουν, δεν έχουν θέση εντός του Πανεπιστημίου. Πρέπει όλοι να δραστηριοποιηθούμε, με πράξεις κ όχι με λόγια, για να καταπολεμήσουμε το αρρωστημένο αυτό φαινόμενο του «bullying». Το «φάρμακο» είναι ένα και ονομάζεται ολοκληρωμένη παιδεία. Έχουμε αναλύσει, επανειλημμένα, τη θέση και την άποψή μας για παρόμοια περιστατικά και καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται, εντός και εκτός των Πανεπιστημιακών χώρων.
Για ακόμη μία φορά, απαραίτητο συστατικό για την επιτυχή αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων, αποτελεί η αλλαγή νοοτροπίας, σκέψης, πολιτικής.